اونوقتا همیشه یه حسی همراهم بود، قبل خواب، وقت بیداری، وقتی که تنها قدم می زدم! انگار طعمشو می چشیدم.
سالهاست که بعد از وقتی که نمی دونم، همیشه خودم رو توی اون شرایط قرار میدم و اون حس، دیگه نیست.
موقت بود؟!
به این جا که نزدیک بشی، جاذبه رو حس می کنی، هرچی که پیشتر بیای وزن بیشتری رو با قدم هات حس می کنی، صدای افکارت رو هم توی این سکوت می تونی بشنوی.
لهجه ی اونی که توی سرت مشغول گفت و گو هست چطوره؟!