به این جا که نزدیک بشی، جاذبه رو حس می کنی، هرچی که پیشتر بیای وزن بیشتری رو با قدم هات حس می کنی، صدای افکارت رو هم توی این سکوت می تونی بشنوی.
لهجه ی اونی که توی سرت مشغول گفت و گو هست چطوره؟!
ببین عمقش رو نمی تونی تشخیص بدی، اما در نهایت زیاد نمی مونی، اونای دیگه هم نموندن.
وقتی برگردی وصفش می کنی، اما اگه اینو به همه نگی، توی خودت می گی: خیلی خوب بود ولی انتخاب خوبی نیست!
مهم نیست، جایی که تو هستی شلوغه، اونقدر که هر کسی جای تو باشه فراموش می کنه، از اون فراموشی ها که فقط وقتی تنها شدی و شکست خوردی یادت میاد.
من اگه جای تو بودم، اگه نمی خواستم بمونم کمی بیشتر وقت بی ارزشم رو اونجا تلف می کردم، شاید اون جاذبه کاری کرد که توی عمقش گم بشم و دیگه برگشتن دست خودم نباشه.
اثر خیلی چیزا اینجا مونده، این زباله ها به سادگی پاک نمی شن! درون تو که خط خطی بشه چقدر زمان می بره تا خوب شه؟ یا تهش خط خطی ها رو پنهان می کنی و باور می کنی که خوب شدی تا اینکه سرطان بگیری؟
امیدوارم زمان کم نیاد.
این جا یه رودخونه هست که زمان رو با خودش می بره، زمان از پشت کوه سرازیر میشه توی اون، تا حالا پشت کوه رو ندیدم، وقتی که رودخونه جایی به سکون میرسه و کمی آروم میشه زمان رو از نزدیک میشه دید، میشه لمسش کرد. یه وقتا هم زمان از آسمون می باره، اونوقتاست که کمی جرات می کنم زیر زمان به ریشه های اون که از وارونگی میاد نگاه کنم در حالی که زیادیش مریضم می کنه.
می گن زمان خیلی چیزا رو درمان می کنه ولی من فکر می کنم اینجا زمان فقط عبور می کنه، شاید آب درمان می کنه! دوست داشتم ببینم زمان کجا میره! آخه رودخونه ها تهش یه جایی خسته می شن و دیگه ادامه نمی دن. وقتی هم که بارون میاد زمان از ریشه ی خودش با اون میاد، تکرار نمیشه!
به اینجا که نزدیک بشی، اندازه ی تمام عمر نا بینا میشی، اونقدر که انگار قبلا چیزی ندیدی! و اگه نمی مونی بگم اونقدر درک دیده هات سخته که باور نمی کنی، انگار همچنان نابینا بودی!
فکر کن خواب دیدی، ولی واضح نیست.
اینجا ابهام داره فقط.