تمرین دیوانگی، برای او که دیوانه نیست، رفوزه بار خواهد آورد، برای او که رفوزه نیست، دیوانه بار می‌آورد.
از آسمان دیشب، خاطرم هست، هر چه بغض داشت روی عابری بدون چطر، باران دو بخش دارد، لبخند به تو که عیبش را دیده ای، گریه کرد!
مثل نیشخند می ماند، تلخ با تأسف برای مجازی دیگران از انعکاس واقعیتی که پذیرفتنش سنگین تر از کوه پشت آن کوه دور است.
پشت چشمان تو وزنه‌ای آویزان است معلق در سیاه چاله ای که گاهی نسیم باورهایت را تکان تکان میدهد. از بیرون، آثار سرخِ رگ های چشمانت اینگونه است.
بارید مثل باران بهار، دلتنگ از مرداد زیر شاخه های درخت خشکیده ای مشغول خواب .در زمستان. امروز که آسمان کمی آرام بود، انگار فراموش کرده، ناگهان به خاطر آورد، باران باز، رازهای نامفهوم داشت.
جایی زیر شاخه های درخت خشکیده ای مشغول خواب، سردرد های مسافر از کوله بارش روی زمین ریخت، درد های زیر پوست سرو، بیدار شدند، برگ های مرده را باد، سکوت سالیان دراز را کوه، تردید رفتن که سالخورده ای، با خود آورد.
تردید رفتن که سالخورده ای، سالها بعد از رفتن، زیر سراب سایه از کوله اش ریخت، امروز، تردید برگشتن.
ترکیب تازه ای میان بی نظمی، تماشای کاغذ پاره هایی که با تردید نجات یافتند، نسوختند.
صدای زنگوله ها، نم، نی، چوپان، گرگ، صف گوسفندان، سرگروه سر به زیر، مکتبی دنبال شیخ، دیوانه با شعر سپید، اجتماع گرسنگان پشت کوه، لکه های سرخ، هزاران چشم، خیره پشت عینک های گِرد! بهمن در جیب، دیوانه با درخت بید.
باران، چوپان، جای چوب، کتاب در دست، از آسمان ترکیب تازه ای درون حفره میریزد، ژن، داستان برای گله می خواند، صفت های هر کدام، در آغوش، نم، نتیجه ای با تکامل برای دوست، داشتن پدید، می آورد، آرزوی، کاش داشته های هر کدام در کدام جمع میشد! هر کدام، لذت و بوی تند و رخوت از درد، آمیخته با، باران، دیوانه با شهر امید، وارونه ای که می خواست که ندید.
دو بخش دارد، آسمان دیشب هر چه داشت روی دیوانه ای بدون چطر، باران ریخت.
