نوبتی هم باشه نوبت اون یکی هست.
توی فصل ریزش از اون یکی بنویسم، اون که همیشه وقت سفر پیداش می کنیم، اون که روز اول من پیداش نکردم، راستش هنوز هم واسم مجهوله، آخه سفر یه داستانه که ادامه داره، ندونستن هم خوبه.
الان که اینو می نویسم احتمالا سیکس پک خوشگلی هم ساخته، اگه مهره های شطرنج رو ببینم اونو یادم میاد، لعنتی اولین و آخرین باری که باش شطرنج بازی کردم توی سی ثانیه کیش و ماتم کرد! آرش نمی دونم چرا بات بازی کردم آخه کی با یه استاد شطرنج کل میندازه؟
اونم برنامه نویس هست، از نوع خوبش، هرچند که تجربه ی همکاری نداشتیم و تلاش های من برای همکاری شکست خورده و یه روزم که داشتیم همکار می شدیم کارفرما سر ناسازگاری داشت و آرش رفت.
بگذریم.
اولین تجربه سفرم با اون، وقتی بود که بچه ها زنگ زدن و گفتن به زودی میریم شمال! منم خوشحال، غافل ازینکه منظورشون خونه آرش هست، رفتیم عید اون سال توی خونشون لنگر انداختیم و سرخوش از مکان، بیشتر از سه روز دوام نیاوردیم، خودمونیم همش به این خاطر بود که شب اولی بیشتر پولمون رو دادیم نوشیدنی از آب گذشته.
اون اغلب آرومه، ندیدم عصبانی بشه و به سرعت با چیزی مخالفت کنه، یواش هم هست، بهتره واسه سفر اسم اون رو اولین نفر توی ذهن بیاری، کشته ی شمرده حرف زدنشم. تا حالا سه بار باش همسفر بودم، ایشالا که دفعات بعد هم برسه، توی شلم هم چند بار با هم بودیم، خیلی خوب بازی می کنه جز اون وقتی که خوند سرشلم و تهش یه چس خال توی دستش بود و همه چی به فاک رفت! ولی ما جوانمردانه باختیم.
آرش یه برنامه ی خوب باید بریزیم واسه سفر بعدی، یادت بیاد تپه ی توی حویق رو توی روز آخری که اونجا بودیم و بعدش واسه صبحونه تخم اردک خوردیم(البته تخم مرغ اردک 😂).
