آرمان حسینی

سلام،

از حال این روزها اونقدر گفتنی هست که هر کدوم رو شروع کنم توی وقت کمی که داریم، ناتموم می مونه، ببخش که این بار هم مخاطب توئی و گوینده من.

الان چیزی که بیشتر تو ذهنم هست اینه که منو دید و بی واکنش رو برگردوند! چیزی که آمیخته با سردرد جریان پیدا می‌کنه.

اونوقتا همیشه یه حسی همراهم بود، قبل خواب، وقت بیداری، وقتی که تنها قدم می زدم! انگار طعمشو می چشیدم.

به این جا که نزدیک بشی، جاذبه رو حس می کنی، هرچی که پیشتر بیای وزن بیشتری رو با قدم هات حس می کنی، صدای افکارت رو هم توی این سکوت می تونی بشنوی. 

لهجه ی اونی که توی سرت مشغول گفت و گو هست چطوره؟!

نوبتی هم باشه نوبت اون یکی هست.

توی فصل ریزش از اون یکی بنویسم، اون که همیشه وقت سفر پیداش می کنیم، اون که روز اول من پیداش نکردم، راستش هنوز هم واسم مجهوله، آخه سفر یه داستانه که ادامه داره، ندونستن هم خوبه.

دست بکشی روی خاکِ سالها مانده روی تمامشان.

از زیر گَرد سالیان، یکیشان را بیرون بکشی، ناگهان زمان تو را بردارد و جایی بگذارد که توی طاقچه بود.

خب خیلی وقته که از اونای دیگه ننوشتم.

اون واسم سمبل ادب هست بین دوستام، نه که بقیه بی ادب باشنا! نه، اون رفتار چارچوب مند داره، داستان دوست شدنمون هم مفصله، آخه اوایل اون دوست من نبود که! :)

سالی که آغازش از اسفند باشد، بعد، بهمن.

نه، به توالی فکر نکن! آبان.

بازی کودکانه ای که هم بازی رهایت می کند، تو می مانی و شادی ناکام. آغاز شد اما بی اختیار پایان نیافت، کاش نیمه ی راه بودیم، کاش هم بازی تازه ای پیدا نمی‌شد، آه این کودکانه تا ابد با تو خواهد ماند.

خوب نقش بازی می کنی مرد، خواب بودی همه فکر می کردن بیداری! معلوم بود از خستگی جنازه شدی، هرچند الان هم فرقی نداره، همون جنازه ای، فقط تکون می خوری.

برداشتی که چی؟